Natura w moim obiektywie - fotograficzny blog Arkadiusza Miazgi

Tym razem znalazłem kolejną w okolicy ciekawą miejscówkę z której można było zaobserwować i wykonać kilka kadrów zachodzącego słońca na tle kałuż, które podświetlało słońce.  Pech chciał, że wziąłem zwykłe ''wiosenne'' buty, a okoliczna polna droga wręcz płynęła niczym ''strumyk'', kadrując na łące zdjęcia  wręcz utopiłem się po kostki w błocie, ale warto było ze względu na fajny zachód słońca i oddechu wiosennej aury.

Przyznam się bez bicia, że uwielbiam fotografować najbardziej wschody słońca, które dostarczają mi wielu emocji. Kiedy planuję następnego dnia o świcie pojechać na wschód, już tak mam, że budzę się w nocy co około dwie godziny z tego co  wiem wielu fotografów ma podobnie. Nigdy nie wiesz jakie warunki będą o świcie, a trzeba pamiętać, że na miejscu należy być co najmniej 40 minut przed wschodem. Miałem już tego roku dwa ''wschody'', z których nie powstał żaden kadr ( za duża mgła, kiepskie światło  itp). Kiedy dziś wstałem po 5:00 od razu wiedziałem gdzie  się udam  na moją miejscówkę oddaloną kilka kilometrów dalej. To był ostatni dzwonek aby wykonać jakiś fajny kadr wschodu słońca i efektownych kolorów ze śniegiem w tle, który topi się z każdą godziną. Kiedy byłem przed 6:00 rano na miejscu  była temperatura minusowa (-1)  a na moim osiedlu zero dzięki czemu znów natura otuliła okolicę rzeczki Budzisz magiczną mgiełką. 

Zdaje się, że zima powoli odchodzi co doskonale widać na naszych ulicach, a plusowa temperatura sprzyja szybkiemu topnieniu śniegu. Czy definitywnie odpuszcza zobaczymy, bo początki marca mogą być róże ? Pozostając jeszcze w zimowej aurze pragnę podzielić się  zdjęciami, które jedno z nich wykonane zupełnie spontanicznie w trakcie jazdy samochodem, dostrzegłem interesujący temat, który całkiem fajnie przełożył się na zdjęciu oddając magię wschodzącego słońca, skrzącego śniegu a w głębi mgła, która tworzyła złocistą poświatę oświetlaną promieniami słońca, które tworzyło scenerię bajkową. 

Miałem nosa aby dziś raniutko kiedy jeszcze było ciemno zahaczyć o moją miejscówkę, wieczorem warunki wskazywały, że rano mogą być efektowne mgły a jeśli dopisze słońce to będzie prawdziwa magia. O 6:00 byłem gotowy do ''strzału'' niestety droga jedno lodowisko i bardzo należało uważać mimo, że do tego miejsca mam 5 minut samochodem. Najlepiej takie ewentualności brać pod uwagę i wcześniej wyjechać a przede wszystkim bezpiecznie. Kiedy robiłem pierwsze kadry, była właśnie niebieska godzina, w dodatku mgła dodawała niesamowitej tajemniczości. Czekałem kiedy promienie wschodzącego Słońca okraszą okoliczne mgły i biel, niestety nisko wiszące nad horyzontem chmury szybko przysłoniły dopiero co wschodzące Słońce. 

Pomimo, że mamy dużo śniegu, minusowe temperatury to jednak słońca jak na lekarstwo, a to fajnie koresponduje z zimą i daje efektowne zdjęcia. W piątkowe popołudnie na chwilkę przetarło się niebo, zatem postanowiłem  szybko wykorzystać i w ciągu 10 minut byłem w okolice, w której miałem ładny widok na zachodzące słońce przy siarczystym mrozie (-13). 

Dokładnie tak, kiedy nie ma Słońca zimą ciężko o jakieś  ciekawe zdjęcie, kiedy niebo szare, światło płaskie, ale można to wykorzystać w inny sposób. Kiedy dotarłem rankiem w miejsce uroczego bagniska miałem trochę skrzywioną minę ponieważ warunki nie były zbyt imponujące do zdjęć. Szaro, słońce nie przebiło się zza chmur na co wówczas liczyłem,  niebo całe pokryte ciężkimi chmurami, ale wystające oszronione mrozem trawy i w oddali drzewa zrobiły swoje, a cienie odbite w tafli lodu spowodowały ciekawy efekt zresztą sami zobaczcie. 

Kiedy wykonałem poniższe zdjęcia znalazłem się w tym miejscu przypadkowo wracając samochodem, miałem wówczas  przy sobie swoją lustrzankę.   Nie mogłem mieć lepszego widoku, na łące zalegała ogromna kałuża miejscami zamarzniętej wody, która doskonale korespondowała z promieniami zachodzącego słońca na tle Kościoła w Skrzyszowie.