Bieszczadzka magia wschodów i zachodów słońca

Bywałem w Bieszczadach już wiele razy, to jedno z miejsc, które szczególnie lubię nawet bardziej niż Tatry, ale nigdy nie byłem na wschodzie i zachodzie słońca. W tym roku chciałem te zaległości nadrobić. Wynajęliśmy uroczy domek w Wetlinie koło rzeki Wetlinki, w którym nocowaliśmy już w 2019 roku ( Śmiglówka polecam to miejsce). Plan był następujący w sobotę 19 czerwca idziemy na zachód słońca aby fotografować z okolic Osadzkiego Wierchu w kierunku Smerka to jedno z piękniejszych miejsc na Połoninie Wetlińskiej.  Warunki pogodowe były niesprzyjające potworny upał 29 stopni niebo bezchmurne, ale po godzinie 16 nad Wetliną i okolicy przeszła burza z opadami deszczu, a to zapowiadało, że zachód słońca może być wręcz magiczny i tak tez się stało. Wcześniej zaliczyliśmy Sine Wiry i czuliśmy lekkie zmęczenie upałem. 

Wychodzimy przed godziną 18:00, szlakiem na Przełęcz Orłowicza musimy iść dość szybko ponieważ jesteśmy jak się okazuje spóźnieni aby dotrzeć w okolice Osadzkiego Wierchu. Szlak nie jest trudny ale i tak leje się z nas dosłownie woda.  Na szczęście wychodząc z lasu jest chłodniej a na Przełęczy powiewa jak zawsze wiatr. Nie ma dosłownie nikogo ostatni turyści schodzą w dół dziś  mecz Polska - Hiszpania, ale my z kolegą wybieramy zachód słońca. Kiedy dochodzimy około 500 metrów od Osadzkiego Wierchu szukamy fajnej miejscówki. Byłem tutaj w 2019 roku i bardzo podobały mi się dwa wyschnięte drzewa na tle Smerka.  

To pierwsza miejscówka  sprawdzam nieco wyżej też jest niezła. Smerek jest fantastycznie oświetlony przez słońce które schowało się w chmurach dodając cudownych barw w okolicy. Czekamy na 20:43  i kiedy mija godzina 20:00 coś dziwnego zaczyna się dziać. Od naszych pleców zaczynają naciągać gęste mgły, które szybko się rozrzedzają z uwagi na powiew wiatru. Z każdą chwilą sytuacja zaczyna się pogarszać Smerek raz po raz znajduje się w mgłach całkowicie znikając z widoku nawet słońce które za chwilę ma przebić się za chmur przestało byc widoczne. Tyle wysiłku i na nic jestem dosłownie zły. Postanawiamy zaczekać jeszcze kilka minut,, ale jest jeszcze gorzej i nie widać aby coś się zmieniło. Postanawiam, że wracamy do domu trudno mam jakieś zdjęcia nie jest źle. Chowamy statyw i aparaty. 

Schodzimy jakieś 200 metrów w dół i nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki mgły nad Smerkiem zanikają ale w jaki sposób. Słońce po jego prawej stronie oświetliło pomarańczowo - różowym światłem całą okolicę nie wiedziałem czy mam podziwiać to szaleństwo czy robić zdjęcia. Nie było czasu na rozstawianie statywy musiałem robić zdjęcia z ręki, ale na szczęście nie było silnego wiatru. Tak cudownego zachodu nie widziałem nigdy a ten był pierwszym w Bieszczadach na który trafiłem w idealnym czasie ponieważ warunki były wręcz wpisujące się w tematykę zdjęć po które tutaj przyjechałem. Wszystko trwało około 4 minut po czym znów mgły zakryły okolicę. Nigdy nie zapomnę tego co zobaczyliśmy jak zmienna jest siła natury. 

Powoli wracamy w kierunku Przełęczy Orłowicza a okolicę spowijają  mgły oraz kolorowe niebo. Po 15 minutach marszu stwierdzam z przerażeniem że brakuje mi jednego obiektywu no cholera ----- pod wpływem tych emocji pozostał 55-200 mm na szlaku niestety wracamy się ponownie pomimo dużego zmęczenia mamy na głowach latarki i w ręce zatem nie jest trudno poruszać się po ciemku chociaż był widoczny  również Księżyc. Na szczęście kolega szybko natrafia na obiektyw w pokrowcu uffff. 15 minut na tym szlaku to kawał drogi dlatego powrót ciągnie się w nieskończoność. Wchodzimy w ciemny mroczny las w którym co jakiś czas widać jasne oczy zwierząt byle nie było to oczy niedźwiedzia, tym bardziej że dwa dni wcześniej ktoś w tej okolicy niżej szlaku widział grasującego w krzakach  -  szlak jest mokry źle się schodzi kamienie i cały czas stromo w dół. Odczuwamy spore zmęczenie do domu wracamy o 24:00. Potem obliczamy km za całą sobotę i wychodzi 36 km w nogach, które dosłownie nam odpadały od butów. 

W planie był jeszcze wschód ale wiemy, że zmęczenie i powrót po zgubę całkowicie nas wyczerpał. Kładziemy się po 1:30 w nocy a wschód słońca z Połoniny Caryńskiej zrealizujemy  z niedzieli na poniedziałek. W niedzielę się relaksujemy ale też odwiedzamy w okolic Nasiczne urocze potoczki.

Wschód na Caryńskiej. 

Po niedzielnym odpoczynku paleniu kiełbasy na ognisku kładziemy się spać po 23:00 ale śpimy w lekkich nerwach bo trzeba wstać o 1:30 ponieważ chcę powoli nie spiesząc się wyjść na szlak od Przełęczy Wyżniańskiej. W trakcie jazdy drogę zastępuje nam potężny jeleń z rogami takiego widywałem jedynie na filmach. Stał i patrzył się na nasz samochód a następnie przeskoczył  ogrodzenie i poszedł w krzaki. Sama droga była też ciekawa co chwila masa młodych lisów niektóre wręcz spały sobie na drodze no tak to nie autostrada ale Bieszczadzka Wielka Pętla totalnie w nocy dzika. O 2:00 idziemy powoli na szlak, wchodzimy w las robi sie mrocznie wiemy to z wczorajszego  dnia, w pewnej chwili zauważam oczy są wysoko serca nam mocno biły, świecimy drugą latarką ale to tylko spora sarna zupełnie się  nie bała. Wychodzimy powoli mamy sporo czasu, w dali widać czyjeś latarki ktoś chyba podąża za nami. Znów człowiek zrobił się cały mokry tym pionowym wychodzeniem. Meldujemy się na Caryńskiej 03:15 okolica jak w bajce w dolinach morze mgieł, kolega mówi taki widok widziałem ale jedynie z samolotu. Niestety na Połoninie wieje strasznie zimny wiatr próbuję w nocy robić jakieś zdjęcia, ale są problemy z AF w dodatku strasznie wiatr utrudnia i wszystko drga. Chronimy się na chwilę za skałką i podziwiamy niezwykłą okolicę. 

Jakieś 20 minut później przechodzi koło nas dziewczyna z chłopakiem, zatem mamy ludzkie towarzystwo ;) Fotografuję niebieską godzinę a z każdą chwilą robi się jaśniej i piękniej. 

Niestety nie będzie spektakularnych chmur, ale są fantastyczne w dolinie mgły. Kiedy o 4:20 pojawia się słońce fotografuję obiektywem 55-200 niestety pomimo statywu trzeba trzymać go rękami aby nie był drgań. Widok jak w bajce morze mgieł, a w tle pomiędzy ciemnymi wzgórzami czerwono - pomarańczowa kulka, która stopniowo zaczynała oświetlać całą okolicę. Na taki widok czekałem dość długo to było moje małe marzenie, które zostało spełnione.  Robimy wiele zdjęć w okolicy, promienie zaczynają oświetlać Rawki i pozostałe połoniny podziwiamy jeszcze godzinę i schodzimy w dół ponieważ dziś powrót do domu. 

Zamierzony plan został w 100 % zrealizowany a natura w piękny sposób odwzajemniła się nam swoim  magicznym urokiem, który uchwyciliśmy  na naszych kadrach. Zapewne to nie mój ostatni wschód i zachód w Bieszczadach, ale te zapamiętam do końca życia.